Winterfee Viola keek naar de wereld en zag dat het helemaal mis was. Elk jaar wanneer ze ontwaakte uit haar zomerslaap en op het punt stond aan haar nieuwe werkseizoen te beginnen, voelde ze zich bedrukt door alle ruzies, machtsspelletjes, haat en venijn van welke aard dan ook. Maar dit jaar was het erger. Het voelde alsof iemand in haar hoofd de oogbollen eruit wilde drukken en tegelijkertijd met een hamertje haar schedel aan het renoveren was. Overvallen door een zware migraine zocht Viola zuchtend haar bed weer op en kroop zo diep mogelijk onder de lakens om het licht van de eerste herfstzon buiten te sluiten. Nog maar even niet. Ze had nog tijd voordat de winter begon. In haar onrustige dromen begon zich een masterplan te ontvouwen voor de winterdienstregeling dit jaar. Het was geen sinecure. Ondanks haar jarenlange ervaring was het altijd weer een hele prestatie om voor elk plekje in haar regio het exacte temperatuur- en sneeuwplan klaar te hebben. Waar hadden mensen wat afkoeling nodig omdat de gemoederen te veel verhit waren? In welk gebied kon ze de bewoners verblijden met wat sneeuwpret? Er was heel wat creativiteit nodig om het allemaal voor elkaar te krijgen. Haar verantwoordelijke functie bracht de nodige verplichtingen met zich mee. ‘Mevrouw, het wordt nu echt tijd om eens op te staan,’ sprak kabouter Properus zijn bazin toe, terwijl hij met een grote waaier koude lucht in haar richting verplaatste. ‘Ja je hebt helemaal gelijk, zoals altijd, Properus. Wat zou ik toch zijn zonder jouw loyale dienstbaarheid.’ Properus kende haar lang genoeg om te weten dat ze het oprecht meende en opende de gordijnen. Hij sprong op de stoel naast het bed en bedankte winterfee Viola voor de vleiende woorden, terwijl hij recht in haar grijze ogen keek. Met liefde zou hij iets van de drukte in Viola's hoofd overnemen. ‘Properus, kerel, wat vind jij van de toestand in de wereld? Jij bent een man, misschien moet ik mijn blik verruimen, zei Viola, fris gewassen en getooid in haar favoriete werkjapon, versierd met sneeuwkristallen en ijsparels. ‘Dat lijkt me geen slecht idee, mevrouw, om de zaken ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Als ik zo vrij mag zijn om het te benoemen, u hebt vaker last gehad van het doorwerken van uw zomerdepressie aan het begin van het nieuwe werkseizoen.’ ‘Ja, Properus, je hebt gelijk. Ik denk dat ik de kou en sneeuw dit jaar stiekem wat vroeger laat invallen, zodat mijn hoofd weer snel helder en piekervrij wordt.’ ‘Doe dat maar, u mag best ook eens iets uit eigenbelang doen. Niet iedereen zal daar blij mee zijn, maar dat is nu eenmaal altijd zo. Het plezier van de een is de kwelling van de ander en andersom. En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die altijd klagen en zeuren,’ zei Properus terwijl hij zijn muts iets verder over zijn oren trok. En zo gebeurde het dat halverwege oktober in heel Europa, de regio van winterfee Viola, de temperatuur snel begon te dalen. De herfstregen veranderde in sneeuw die de herfstbladeren aan het oog onttrok. Die winter ging de boeken in als de langste ooit en bracht de mensen dichter bij elkaar. Ruzies werden bijgelegd bij de koek en zopie. Tijdens eindeloze schaatstochten werden goede zaken gedaan en vriendschappen voor het leven gesloten. Vanaf die bijzondere winter werd winterfee Viola nooit meer geplaagd door haar depressies en liet ze het elke winter overal vreugdevol sneeuwen en vriezen.