Ik neem nog een beker thee, herschik mijn schrijftafeltje voor de tweede keer, open een lege pagina in Word en klik op ‘opslaan als’ nog voor ik een letter getypt heb. ‘Blanco’, noem ik het document. Ik stel uit, ik weet het. Koudwatervrees. Maandenlang heb ik niets geschreven. Het lukte niet. Weerstand, onzekerheid, geen tijd? Vandaag heb ik besloten dat het klaar is. Ik moet, ik wil weer. Maar daar waar een paar maanden geleden mijn vingers over het toetsenbord raasden, blijven ze nu hangen, met mijn wijsvingers netjes op de f en de j. Mijn duimen rustend op de spatiebalk. Doe niet zo moeilijk, zegt mijn verwijtende geweten. Begin gewoon, je kunt het, zegt de doorzetter in mij. Maar wat moet ik dan schrijven, vraagt de twijfelkont. Ineens valt het me in. Ik voel weer de kriebels die ik altijd elke woensdag voelde. De wekelijkse schrijfopdracht. Ik ga naar de site. Tot mijn verbazing staan mijn inloggegevens nog bovenin het scherm. Ze kennen mij nog, ik voel me welkom, het is niet weg. Zal dat dan ook betekenen dat ik het nog kan? Ik surf naar de vertrouwde pagina, weet hem blindelings te vinden. Mijn oog valt onmiddellijk op de afbeelding van deze week. Een scheurkalender, hoe toepasselijk. Ik kijk naar mijn prikbord, de afgescheurde blaadjes. Teksten die me raakten. ‘Wijsheid is beschikbaar wanneer we niet door angst bevangen zijn’. En ‘Verlies je geduld niet als het vinden van je weg tijd kost’. En de tekst die mij rust gaf: ‘Geeft niets, mag best, laat maar even’. En dat heb ik gedaan. Ik heb het gelaten, en het mocht, het gaf niets. Maar nu ben ik aanbeland bij ‘Terwijl we wachten met leven, gaat het leven voorbij’. En ik typ, ik schrijf! Het voelt goed. In mijn hoofd verbanden leggen tussen dingen waar je geen connectie ziet. Woorden die komen opzetten en zich formuleren tot zinnen. Schuiven met teksten, alsof ik een puzzel in elkaar leg. Het borrelt, het bruist, in mijn borst. Ik weet het zeker, mijn tijd is weer gekomen. ‘De deur van het geluk gaat naar binnen open,’ lees ik bij vandaag.