De scheurkalender Als een sluipende ziekte kwam het haar leven binnen. Franjes werden weggeknipt, stukken bodem verdwenen, de lucht om haar heen werd steeds grijzer. Mensen vielen weg, door dood, scheiding, afwijzing. Ze probeerde te stutten, te rapen, weer op te bouwen, maar er bleek geen redden aan. Alles ontglipt me, dacht ze. Ze wilde begrijpen, maar ze begreep niet. Als laatste een bericht van haar dochter: ‘Mam, ik wil voorlopig geen contact. Ik heb tijd nodig.’ Het kwam als een mokerslag binnen: óók zíj….. Ze probeerde haar te bereiken, maar alle lijnen leken doorgesneden. Haar wereld werd een kafkaiaanse nachtmerrie. Ze was in een diepe kuil gevallen en wát ze ook probeerde, de wanden bleken spekglad. Zelfs als ze reikte, denkend: dáár heb ik grip, bleek het een luchtspiegeling. Het handvat bleek bros, liet los of bleek er tóch niet te zijn. De wanhoop kwam in toenemende mate binnen. Het geloof dat het ooit beter zou gaan, verdween. Er groeide een idee binnen in haar, hoewel zij niet ‘zo iemand’ wilde zijn, en al helemaal niet ‘zo’n moeder’. Wat liet ze na? Ze móest…. Maar hóe dan? En wát dan als het zo’n pijn deed en je alle grip leek te verliezen? Uit het niets kwam het idee om een scheurkalender aan te schaffen, als symbolische daad. Haast klinisch werkte ze haar plan uit. Ze gaf zichzelf één jaar, waarin ze zou proberen weer ergens groei te zien, kansen, een kier licht. De mogelijkheid dat ook voor haar de zon weer ging schijnen. Het bloed weer door haar aderen ging stromen. En nu waren de blaadjes bijna op. Morgen zou het 31 december zijn. Ze was moegestreden. Ze schrok enorm toen de telefoon overging. Het geluid doorkliefde de stilte als een zweepslag. Ze staarde naar het apparaat. Ze kon dit lijntje naar de buitenwereld bijna niet meer bevatten. Aarzelend nam ze op, haar hart bonkend in haar keel. ‘Hallo’, zei ze, met afgeknepen stem. ‘Hallo’, probeerde ze nogmaals, krachtiger nu. Stilte… ‘Hallo mam’, klonk het aarzelend, ‘met mij. Ik zou graag met je willen praten.’