#221 Terugbladeren (aangepast voor de minder cijferbekwamen ;-) )

#221 Terugbladeren Jan is dood. Zijn werkkamer heb ik sinds zijn overlijden zoveel mogelijk intact gelaten. Op zijn bureau staat de versleten perforator, die hij elke dag ter hand nam. Daarnaast de twee ijzeren pinnen in de houder. Iedere dag beschreef hij een blaadje, drukte er met de perforator twee gaten in en schoof het papier over de pinnen heen, tot er in de loop van het jaar een stapel ontstond. ‘Gelukkig nieuwjaar,’ had hij me toegewenst bij de eerste jaarwisseling na ons trouwen. Die dag was hij begonnen. Iedere dag een overdenking, een liefdesverklaring, een anekdote of gebeurtenis uit een gewone dag. Een stapel van onderaf opgebouwd. ‘Jij bent niet zo'n cijfermens,' zei hij vaak, 'daarom zal je moeten wachten tot je ze kunt gebruiken om het te begrijpen.' Ik wist wat hij bedoelde, maar wilde daar niet aan denken. Ik hoopte dat we samen de laatste stap zouden zetten. Op 31 december eindigde hij ons eerste kalenderjaar in getrouwde staat met de stapel die hij tot dan toe had opgebouwd. Hij trok twee snelhechters door de gaten en legde de stapel in de kast. De volgende dag startte hij met het plaatsen van een nieuw beschreven papiertje in de leeggehaalde houder. Jan is dood. Gestorven net voor de helft van het jaar. Na meer dan vierendertig jaar samen. Een paar dagen na de begrafenis schoof ik de snelhechters door de gaten van de onvoltooide laatste stapel en hing deze aan de muur. 4 augustus stond er. Ik wachtte dan ook tot ik kon beginnen met scheuren vanaf vier augustus. Ieder nieuw jaar hing ik een volgende kalender op. De dagen tellen op, de jaren blijven onvermeld, maar ik lees ze. De jaren van ons huwelijk. De dagen van ons huwelijk, van recent, langzaamaan naar ons begin samen. Februari toont steevast een 28 februari en een 28b februari. Jan had zelfs met schrikkeljaren rekening gehouden. Zo is ieder stapel een bruikbare kalender. Jan is dood. Vandaag is het 22 november, ruim vier jaar na zijn sterven. Jan leeft. Hij spreekt me iedere dag toe, een overdenking, een liefdesverklaring, een anekdote of een gebeurtenis uit een dag. Ik mis hem. De laatste kalender zal ik niet halen, toch blader ik nooit vooruit. ------------------------------------------ Eerste versie: #221 Terugbladeren Jan is dood. Zijn werkkamer heb ik sinds zijn overlijden zoveel mogelijk intact gelaten. Op zijn bureau staat de versleten perforator, die hij elke dag ter hand nam. Daarnaast de twee ijzeren pinnen in de houder. Iedere dag beschreef hij een blaadje, drukte er met de perforator twee gaten in en schoof het papier over de pinnen heen, tot er in de loop van het jaar een stapel ontstond. ‘Gelukkig nieuwjaar,’ had hij me toegewenst bij de eerste jaarwisseling na ons trouwen. Die dag was hij begonnen. ‘Jaar 1 in de telling van ons trouwen. Oftewel 1 tvot. Zie je?’ Op 1 januari schreef hij 31 december 1 tvot, op 2 januari werd het 30 december 1 tvot. Iedere dag een overdenking, een liefdesverklaring, een anekdote of gebeurtenis uit een gewone dag. Een stapel van onderaf opgebouwd. ‘En voor februari reserveer ik een 28 februari én een 28B februari, dan kom je niet in de war met de schrikkeljaren.’ Op 31 december eindigde hij ons eerste kalenderjaar in getrouwde staat met 1 januari 1 tvot. Daarna trok hij twee snelhechters door de gaten en legde de stapel in de kast. De volgende dag startte hij met 31 december 2 tvot. Jan is dood. Gestorven net voor de helft van het jaar. Een paar dagen na de begrafenis schoof ik de snelhechters door de gaten van de laatste stapel, hing deze aan de muur en wachtte tot ik kon beginnen met scheuren vanaf 4 augustus 34 tvot. Ieder nieuw jaar de volgende kalender. De dagen tellen op, de jaren tellen af. Jan is dood. Vandaag is het 22 november 32 tvot. Het tweeëndertigste jaar in de telling van ons trouwen. Jan leeft. Hij spreekt me iedere dag toe, een overdenking, een liefdesverklaring, een anekdote of een gebeurtenis uit een dag. Ik mis hem. Het jaar 1 tvot zal ik nooit halen, toch blader ik nooit vooruit.