Opladen Het was midden in de nacht, toen de telefoon ging. Het was mijn broer. ‘Het is begonnen, kun je komen ?’ Ik zat rechtop in mijn bed, aan de linkerkant lag mijn middelste opgekruld met haar duimpje in haar mond. Rechts mijn jongste, in diepe slaap. Ik klom uit bed, kleedde me aan en poetste mijn tanden. Ik wekte mijn oudste kind die op zolder lag te slapen. ‘Je tante gaat bevallen, let op de kleintjes, pak maar chips, ik weet niet hoe laat ik terug ben’. Hij geeuwde en wreef in zijn ogen. ‘Okay’ zei hij en draaide zich weer om. Ik liet mijn kinderen achter en haastte me naar het huis van mijn broer en schoonzus. Mijn fiets kwakte ik tegen het tuinhek, mijn broer stond al in de deuropening. ‘We moeten naar het ziekenhuis, de verloskundige heeft haar net onderzocht. De hartslag is niet goed, of te langzaam, weet ik het.’ In de woonkamer trof ik mijn schoonzus kreunend tegen de eettafel. We hesen haar in de auto en reden naar het ziekenhuis, rode stoplichten negerend. Ik was opgelucht dat we nu op een veilige plek waren en pakte de camera uit mijn tas. Ik had de taak gekregen alles te documenteren, het liefst tot in detail, zoals mijn broer mij met klem gezegd had. Dat was goed voor de verwerking, achteraf, had hij gelezen. Mijn schoonzus lag inmiddels te grommen op het ziekenhuisbed, het werd nu menens. Mijn broer zei me dichterbij te komen, de spruit moest op de plaat. Ik boog door mijn knieën, keek door de lens bij mijn schoonzus naar binnen. ‘Tang !’ riep de arts, verpleegkundigen dromden om het bed van mijn schoonzus. Er werd een knip gezet, mijn schoonzus spleet open. Alles werd zwart. Vergeten op te laden.