Zijn voeten doen pijn van het wandelen, vermoeid ploft hij op het bed neer van het simpele hotel midden in de bergen. Zweetdruppels rollen van zijn voorhoofd. Hij ziet er ineens zo oud uit. “Ik vind het hier fijn en stil.” lees ik op het scherm van mijn telefoon. “Gelukkig.” Tik ik terug. Ineens vertrok hij, zonder enige aankondiging. Nu heeft hij wel vaker impulsieve acties , maar om nou op dinsdagmiddag ineens in Vietnam te zitten vond ik wel erg frappant “Vluchtgedrag.” Hoorde ik mijn oudste broer door de telefoon zeggen. “Wat een onzin.” zeg ik stellig. De afgelopen twee dagen heb ik me toch afgevraagd waar hij dan voor zou moeten vluchten. En ik kan maar geen logische verklaring verzinnen voor zijn plotselinge vertrek. Hij houdt van de natuur, van wandelen maar bovenal en misschien nog wel het allerbelangrijkste vind hij zijn rust, dus niks geen rare redenen of verklaringen, gewoon lekker weg. En ik geef hem groot gelijk, het lijkt me heerlijk, de zon, de rust. Stiekem ben ik zelfs wel een beetje jaloers. Ik schrik wakker van het gepiep van mijn telefoon. “Het is kanker.” Lees ik op mijn scherm. Ik bel direct mijn broer “je had gelijk, het is vluchtgedrag.” zeg ik snikkend..