# 220 Van de ratten

Hij hoort de telefoon al nog voor hij goed en wel binnen is. Hem laten rinkelen is deze keer geen optie. Mechanisch beweegt hij zich naar de handset en pakt hem op – de aanraking van het koele, licht vibrerende toestel zet hem zowat onder stroom. Aarzelend brengt hij het ding naar zijn oor. ‘Met Meneer Wang.’ ‘Dag Meneer Wang’ klinkt de stem van zijn buurmeisje Marijn Hij voelt de kracht uit zijn benen vloeien en zijgt neer op een stoel. Met elke seconde die woordloos verglijdt zakt zijn hoofd dieper weg tussen zijn schouders, als bereidt hij zich voor op een klap. ‘Hoe gaat het met Socrates en Plato?’ Wat moet hij in vredesnaam zeggen? Dat de ratjes, waarvoor hij beloofd heeft tijdens de vakantie goed te zorgen, het prima stellen? Dat het al met al goed meevalt en dat het inderdaad bijzonder grappige beestjes zijn die elke keer weer blij zijn hem terug te zien? Of moet hij opbiechten dat hij nog niet zo vaak binnen geweest is – maar één keer om precies te zijn. Dat hij de huissleutel is kwijtgeraakt – echt overal gezocht maar nergens meer te vinden. Dat Plato en Socrates nu vermoedelijk honger lijden. Ziek zijn of erger. Omgekomen van de dorst. Dat het hem vreselijk spijt en dat hij er zelf ook niet van slaapt, maar dat het een kwestie is van overmacht. ‘Alles oké daar, Meneer Wang?’ roept Marijn ergens vanuit de verte. Hij plakt de hoorn weer aan zijn oor, sluit zijn ogen en liegt zacht: ‘Alles oké.’