Ik rijd van Pismo Beach naar Monterey. De Toyota Corolla die ik gehuurd heb, een automaat, heeft het zwaar in de bergen. Ik had nooit last van hoogtevrees, maar de bergweggetjes langs de Californische kust zijn afschuwelijk. Steeds als een vrachtwagen van Amerikaans postuur voorbij dendert, ben ik me ervan bewust dat ik in niet veel meer dan een blikken brooddoosje zit. Alles is hier op schaal anderhalf van wat ik gewend ben. De vrachtwagens zijn groter, de bergen massiever, de bomen hoger, de horizon uitgestrekter, de wind waait harder, de mensen zijn dikker en praten luider. Hun gebitten zijn witter. Alleen mijn huur-Toyotaatje is op maat. Ik had gedacht dat ik mijn wereld zou verruimen en mezelf beter zou leren kennen door alleen op reis te gaan. Ik word er alleen maar eenzelviger van. Het maakt niet uit hoe ver je reist als je jezelf meeneemt. Ik dacht altijd dat ik best een vrijgevochten liberale jongen was. In de Verenigde Staten realiseer ik me dat ik Calvinistischer ben dan Calvijn. Het Hollandse cultuurgoed van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ gaat hier niet op. Niemand neemt je de maat, maar alles wat je zegt -of bent- is bijzonder. Mijn eerste reactie is altijd een tandje terug te schakelen. Bescheidenheid siert de mens. En dat vinden ze fantastisch! Dat is zo integer! Wat een bijzonder en innemend mens ben ik die zich zo ingetogen opstelt. Hoe wijs ook. Ik kan er niet mee uit de voeten. Dus probeer ik de Amerikanen nu zoveel mogelijk te ontwijken en vlucht ik in mijn grijze huurautootje waarin ik uren aan een stuk over de Pacific Highway rijd. Mijn schouders trekken zich samen als er weer zo’n juggernaut op me afdendert en ik me krampachtig niet probeer voor te stellen hoe die me met zijn immense grill zou verpletteren zonder zelf een krasje op te lopen.