Zoals soms in bed, nog net niet in slaap, zoals soms in een eindeloos lang moment de bodem onder je bestaan verdwijnt, en je valt en je valt en je valt in een peilloos gat, je hartslag springt naar een gevaarlijke hoogte, je lichaam verzet zich in een machteloze, schokkende reflex tegen die verre, gapende diepte … En altijd weer ontsnap je, wakker geschrokken, bonzend, zwetend, veilig in je warme bed. Maar niet vandaag. Vandaag blijf je vallen, vallen, want het is geen droom en je zult niet ontwaken voordat je de grond raakt.