Verdoofd staar ik in de lege holtes van zijn metalen skelet. Met schokkende intervallen draait zijn hoofd van links naar rechts. Hij strekt zijn mechanische arm uit, recht voor mijn gezicht. Uit zijn wijsvinger schuift een klein zaagblad, dat langzaam op mijn linkeroog afkomt. Het dringt het netvlies binnen. De pijn schiet door mijn hele lichaam, maar ik kan niet schreeuwen. Lieve God, laat me gewoon even schreeuwen! Ik voel de oogzenuw losschieten. Het is surrealistisch om je eigen oog verwijderd te zien worden. Hij plaatst het in zijn lege oogkas. ‘Proces Sapien #22.005.1984 op 5%’