Suze had de twee katjes geërfd van oma. Het waren magneetjes, een witte en een zwarte, die elkaar zoenden. Het waren vriendinnenkatjes, had oma haar geheimzinnig toegefluisterd vanuit het ziekenhuisbed. Degenen die elk zo’n katje hadden waren met elkaar verbonden, in leven, maar ook in dood. Het zwarte moest ze zelf houden en de witte weggeven, nooit andersom, want het zwarte katje was de leider. Suze vond het maar griezelig. Zou het echt waar zijn? Gedachteloos speelde Suze met de katjes in haar jaszak, terwijl ze op het schoolplein eenzaam tegen de muur aan leunde. Ze wilde geen katje weggeven. Aan niemand! De andere meisjes waren stom. Vooral Cathy, die gisteren nog Suze’s jas had verstopt in de vuilnisbak en zich prompt had ziek gemeld. Cathy was een kattig, maar razend populair meisje met gitzwart haar en indringende ogen. Suze was bang voor haar. Toen Suze die ochtend naar school liep had ze nog geen idee. Ze voelde in haar jaszak en hield haar pas in. Ze voelde nog eens, maar er was echt maar één katje. Ze haalde het te voorschijn. Het was het witte katje, en er was een oortje af gebroken. O nee, Cathy! Suze begon te rennen. Op school bleek de vuilnisbak leeg. Mismoedig ging Suze naar haar klas. De juf vroeg bezorgd of iemand Cathy had gezien. Niemand wist waar ze was. Plotseling voelde Suze een snijdende pijn in haar oor. Het werd steeds erger. Verbonden in leven en dood had oma gezegd. Ze moest naar Cathy, snel! "Suze?" riep de juf haar na. De politie stond voor een raadsel. Twee meisjes vermist en bij één van beide was het huis volledig leeg aangetroffen. Er lag een mes op de vloer. Een magneetje in de vorm van een beschadigd wit katje zoende het bebloede lemmet.