Arturio had de kat al de hele week achtervolgd. Op de derde dag aanschouwde hij de transformatie voor het eerst. Haar nieuwe vorm had iets kunstmatigs over zich. Ze leek niet op een antropomorfische kat, maar op een fetisjist in een fursuit. De volgende transformatie vond plaats op de vijfde dag, en op die dag kwam hij er achter dat zijn oude trucjes niet op de kat werkten. Het was voor hem de bevestiging dat de kat niet van deze wereld afkomstig was, misschien niet eens uit dit universum. Dus besloot hij het op de zesde dag wat simpeler aan te pakken. Hij had een hamer meegenomen. Opnieuw volgde hij de kat. Ze glipte een yuppenflat in. Ze hield er thuis. Hij bracht de hamer in paraatheid en glipte langs meubels bedekt met plastic. De kranten op de vloer kraakten en sopten onder zijn voeten, en stukken papier kleefden onder zijn voorheen nog droge schoenen. Arturio hoorde de kat vanuit de slaapkamer spinnen. Hij opende de deur. De kat zat op de rand van de houten computertafel. Haar vacht was niet langer wit maar rood. Ze miauwde zeurderig, alsof ze NU METEEN wilde eten. Arturio hief de hamer boven zijn hoofd. Hij haalde uit, daarbij een krakend, spetterend geluid verwachtend. Maar dat kreeg hij niet. De kat was verdwenen. En Arturio had de rand van de tafel afgebroken. Hij jammerde. Achter hem hoorde hij hard gespin, en de geur van Whiskas met paté en tonijn streelde zijn neusharen. Eigenlijk durfde hij niet om te draaien, maar hij deed het bijna automatisch. De kat was weer getransformeerd. Ze scheurde Arturio’s keel open met haar klauwen. Hij probeerde de wond af te dekken met zijn hand, maar het bloed spoot tussen zijn vingers door. Hij probeerde te gillen, maar hij maakte verdrinkingsgeluiden.