#217 Poezelig wit
De zachte witte kussentjes zonken weg in het rode vocht en lieten een spoor achter op de vloer. Het beest ging in een hoek zitten en keek om zich heen. Haar bek leek een grote, trotse glimlach te laten zien. Traag begon zij haar pootjes te likken, het rood bleef in haar snorharen kleven en gaf af om haar bek, wat haar het uiterlijk van een clown gaf. Maar haar vacht leek daardoor nog witter en puurder. Niet passend bij haar kopje, dat te blij leek zijn met wat zij had aangericht.
De deur ging open. De poes bleef onbewogen zitten terwijl de vrouw een blik naar binnen wierp, van schrik haar boodschappen liet vallen en bleef gillen terwijl ze haar blik niet los kon weken van het bloederige tafereel. Uiteindelijk tuimelde ze achteruit het pad af, zonder te stoppen met gillen.
Tijd om te gaan. De poes wierp nog één blik op haar kunstwerk en sprong op het bureau om door het openstaande raam de tuin in te springen. Door de poort de steeg in.
Maar als je de steeg in keek zag je alleen nog een vrouw met lichte haren, tegen het wit aan. Ze liet haar vingers met rode lange nagels langs haar mondhoek gaan en likte ze af. Lachend keek ze achterom voor ze verdween in de duisternis.
Ik weet maar één woord:
Lid sinds
10 jaar 4 maandenRol
Aangepast, dank voor je fijne
Lid sinds
9 jaar 5 maandenRol
Hoi Marieke, Origineel
Lid sinds
8 jaar 4 maandenRol
De eerste keer heb ik je
Lid sinds
10 jaar 4 maandenRol
Interessant, interessant .
Lid sinds
6 jaar 7 maandenRol
Hoi Karinska, het woordje te
Lid sinds
9 jaar 5 maandenRol
Heel knap. Wel sluit ik me
Lid sinds
6 jaar 2 maandenRol
Marieke, wat een goed
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
Knap verzonnen invulling.
Lid sinds
7 jaar 1 maandRol
Ik vind de verteller net iets
Lid sinds
18 jaar 3 maandenRol