Ik weet maar één woord: WoW. Een zeurtje: haar kopje, die = haar kopje, dat

Hoi Marieke, Origineel verhaal heb je bedacht en ook wel creepy. Bij dit katje heb je echt handschoenen nodig. Ik heb ook een paar kleine aandachtspuntjes voor je:

Niet passend bij haar kopje, dat te blij leek zijn met wat zij had aangericht.

Hier moet het woord 'te' voor 'zijn', vermoed ik.

en likten ze af.

'Likten' moet hier natuurlijk 'likte' zijn. Hoewel ieder zijn/haar eigen stijl heeft en dat vooral zo moet blijven valt het mij op dat je een paar zinnen met Maar begint. Naar mijn mening haalt dat een beetje de dynamiek uit je verhaaltje. Hier en daar een extra witregel kan ook geen kwaad. Desondanks met plezier gelezen :-)

De eerste keer heb ik je stukje anders gelezen! Denk ik ...

Interessant, interessant :). Spannend verhaal. Eén mogelijk aandachtspuntje: - "Maar als je de steeg in keek". Hier switch je voor mijn gevoel van perspectief. Iets met "In de steeg liep een vrouw met lichte haren ..." zou misschien logischer zijn. Verder spannend verhaal! Mooi beeld ook aan het einde.

Heel knap. Wel sluit ik me aan bij de opmerking over het perspectief aan het eind. Bij een thriller met een wat langere adem kun je makkelijker van perspectief wisselen dan in een (zeer) kort verhaal. De lezer heeft tijd nodig om in het nieuwe perspectief te komen.

Marieke, wat een goed verhaal. Ik heb ervan genoten, in het bijzonder de 'transformatie' naar de vrouw met witte haren in het steegje. Mag van mij een lang verhaal worden, spanning zit er goed in, terwijl je eigenlijk alleen over bloederige details schrijft en niet zo benoemt Voor mij werkt de perspectiefwisseling in de laatste alinea perfect, maakt het mysterieus.. Heel knap gedaan. Fijne avond.

Knap verzonnen invulling. :thumbsup: Als lezer heb ik het gevoel heen en weer te worden geslingerd omdat het perspectief niet klopt. Zo ook: -De zachte witte kussentjes - zacht is een gevoel, kan je dat ook zien vanuit dit perspectief? -Haar bek leek een grote, trotse glimlach te laten zien.- Voor mij schuurt dit ook. Die trotse glimlach ziet het perspectief erin. Ik vind het als volgt aannemelijker: Haar bek leek een grote, (kan ook weg- kies voor het meest zeggende bijvoeglijk naamwoord) trotse glimlach. -Tijd om te gaan.-: dit bedenkt de poes en klopt dus niet met het perspectief - Ze liet haar vingers met rode lange nagels- waarom niet gewoon: Ze liet haar rode lange nagels? Het is logisch dat die nagels aan haar vingers zitten en dit leest vlotter. -Lachend keek ze achterom voor ze verdween in de duisternis.- Deze zou ik spannender maken door een korter ritme: Ze keek lachend achterom en verdween in de duisternis. Of Ze keek achterom, lacht en verdween in de duisternis. Het woordje -voor- is hier een overbodige volgorde aanduiding. Jammer dat je als lezer niet weet wat de kat heeft vermoord. Ik vind ook het -maar- gebruik storend omdat het niets toevoegt en het m.i. geen echte tegenstelling is. Goede spannende opbouw en een passende titel! :nod:

Ik vind de verteller net iets te lief. Verder vind ik het een origineel en spannend verhaal.