“’k Heb aan je zijde gestaan. O God, ik heb je graag gekend.” uit “Afscheid van een vriend” van Clouseau. Jij ging ze vanavond wel even laten zien wie hier de beste strateeg was. Je had je plan goed overdacht. Terwijl wij de klassieke pogingen deden om de vlag te veroveren, verdween jij in de tegenovergestelde richting, weg van het kamp. Je had niemand verteld wat je idee was en niemand had je zien vertrekken. Dat het vandaag zoveel geregend had, hielp ook al niet. Het pad waarop je liep was glibberig en de maan deed haar duit in het zakje door regelmatig te verdwijnen achter de restanten van de regenwolken. Gelukkig had je wel je warme trui en lange broek aangetrokken. Zo voelde je de kilte van de nacht niet. Al op voorhand genietend van onze complimenten zette je er stevig de pas in. Je nieuwe bottines zaten je nu wel als gegoten, dat moest je je moeder wel nageven. Zij had je overtuigd om ze toch maar te kopen, al zaten ze in de winkel nog niet zo lekker. Toen je eindelijk de plaats bereikt had waar het vlot dat we gisteren samen gesjord hadden in het water lag, waren er al zeker tien minuten verstreken sinds je vertrek. Niemand die zich afvroeg waar jij was. De laatste stap die je zette, was een grote want je wou niet vol in die plas trappen. Dat plezier had je reeds een tijdje achter je gelaten. Meestal toch. Het laatste dat je hoorde voor je met je hoofd op het vlot terechtkwam, was de donder die in de verte rolde. Nog steeds miste niemand je.