"want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars als ie ik hou van jou tegen een ander zegt" Uit: Ik hou van mij van Harrie Jekkers Op haar dertiende neemt ze het zich voor: onzichtbaar zijn. Perfect. Het overlijden van haar moeder heeft het toch al instabiele gezin verder aan het wankelen gebracht. Haar gedachtes, gevoelens en wensen kunnen de balans negatief doen uitslaan. Dat moet ze vermijden. Ze slaagt in haar opzet. Niemand vraagt ergens naar. Dat ze haar moeder kwijt is, lijkt snel vergeten. Ze laaft zich aan de complimenten. Haar cijfers, haar gedrag en haar aandeel in het huishouden. Niets is erop aan te merken. De aanpassing is haar reddingsboei. "Nee" staat niet in haar woordenboek. U vraagt, zij draait. Het misbruik neemt ze voor lief. Totdat ze in de war raakt. Ze heeft geen idee wie ze is. Soms laat ze mensen toe, maar ze gunt de ander slechts een tipje van de sluier. Haar ware aard zal vast tegenvallen. Wantrouwen kleurt haar wereld. Oprechte interesse kan niet echt zijn. Altijd is ze op zoek naar valse voorwendselen. Dat voorkomt teleurstellingen. Ze is doodongelukkig. Dat is haar fout. Zij is verantwoordelijk. Overal voor, altijd. Ze heeft niet voldoende haar best gedaan. Ze heeft gefaald. Het is beste voor iedereen als ze zichzelf terugtrekt. Helemaal alleen op de wereld overlijdt ze in haar slaap. Postuum wordt ze opgemerkt. In een klein berichtje tussen al het grote wereldnieuws wordt verhaald over haar dood. Wekenlang heeft ze in huis gelegen. Niemand die haar miste.