"De poes vindt van niet" Voor de overlevenden, Boudewijn de Groot

Hij leek in slaap, maar zijn ogen waren open. Zij volgde zijn blik naar de vijver voor hen, waar eenden vredig ronddobberden, totdat de komst van een moeder met buggy de belofte van brood bracht.

Ze kon de jongen niet zien die hij ooit geweest was, die nog een korte broek met kousen had gedragen en rondvloog op een zwaan. Het geluid van de krachtige vleugelslag klonk helder in zijn herinnering. Hij keek naar zijn dochter, die moeder zou worden, en dacht aan kuikens, die veilig wegkropen in hun ei. Ze had in zijn armen geslapen en op zijn schoot gezeten en was alles vergeten wat hij in al die uren in haar oren gefluisterd had. Ze zag de vlinders niet, die rupsen werden, hoorde de bloemen niet, die heupwiegend zongen in het perk, moest over tien minuten weer op kantoor zijn en keek hem fronsend aan.

De zwaan legde haar kop in zijn schoot en liet zich aaien. Samen keken ze de moederdochter na en toen het voor hem ook tijd werd om op te staan, sprak de zwaan: “Het komt wel goed. Het kind in haar groeit en zal haar leren vliegen.”