Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#216 Metamorphosis

Quote: “I eat too much to die and not enough to stay alive. I'm sitting in the middle waiting." -Manic Street Preachers - 4st 7lb- (openingszin) ‘Een, twee.’ ‘Een, twee.’ Ze port met haar vinger in het vel. ‘Een, twee, drie.’ Daar is ie. Een lach op haar gezicht, viert haar ziekelijke overwinning. Een vervallen gebit, losse kaak. Van haar borsten is niet veel meer over, twee leeggelopen feestballonen. Het lege gevoel in haar hoofd overmeestert het hongergevoel. Als een vlinder die langzaam uit zijn cocon kruipt, accepteert ze haar transformatie. De toewijding, de discipline. De piepjes, het ritme irriteert haar. Een warme hand streelt haar tengere takjes. Vloeistof druppelt de infuus binnen. Ze wil zich lostrekken, mist de kracht. Mama huilt.

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel indringend. Overigens schuilt er achter de Welshe rockband ook een heel verhaal. Ik vind dit een heel mooie combinatie.

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Levina, klopt, ik vind hun eerste 3 albums, die Richey Edwards schreef, altijd heel indringend, dat hij op de dag van vandaag nog steeds vermist is, geeft een apart gevoel, al zijn de gemoederen erover uit dat hij overleden is. @Schrijvenmaar, drie verwijst naar een rib. Dank voor je aandachtspunt.

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Richard voor mij raadselachtig, maar dat geeft niet, bijzondere tekst, graag gelezen. Na je muziek beluistert en bekeken te hebben, vind ik dat je tekst bijna de muziek wordt, knap gedaan. Klein dingetje: de infuus, het infuus of bedoel je dat het de infuusnaald binnendruppelt? Fijn weekend.

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het lichamelijk verval is heel pijnlijk beschreven Richard. Ik blijf alleen een beetje hangen bij de tengere takjes. Het woord 'takjes' vind ik hier op de een of andere manier niet helemaal passen, ook al allitereert het wel mooi.

Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Acceptatie van de aftakeling. Wat een proces. Gemengde gevoelens na het lezen van je verhaal, beetje triestig en trots op je HP, ondanks dat ze huilt.

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een triest verhaal. Ik krijg een beeld van een anorexia patient in een ziekenhuisbed met haar moeder ernaast. Schrijnend. :(