#215 Geuren - SIGAREN

Hij is niet meer, maar elke keer als ik de geur van een Agio ruik dan is hij er. Ik zit op zijn arm en ruik zijn vertrouwde geur vermengd met die van zijn vers gestreken overhemd. Na de hoogmis voert hij met ons de eendjes bij de grote vijver in het dorp. Soms loop ik naast hem, mijn kleine hand in de zijne. Mijn lieve vader. Later eten we zondagse soep, waar ik altijd wat rozig van word. Hij doet voor hoe ik voorzichtig moet blazen en helpt me met de eerste lepel. Na de maaltijd zijn we stil. Dan luistert hij naar Hilterman samen met zijn Agio. Mijn wijze vader. De sigaren komen tevoorschijn als hij zijn stadse broers de moestuin laat zien. Goedkeurend knikken ze. Grote wolken slierten langs de waslijn, tussen de bonenstaken door. Over de aardappelen drijven ze naar het akkerland aan de dijk. “We eten hier het hele jaar van,” zegt hij. Mijn slimme vader. Elk jaar geeft hij hetzelfde antwoord op de vraag wat hij voor zijn verjaardag wil: “Zoete kindjes.” “Ha ha, te laat,” roepen we dan. “We hebben al sigaren!” En elk jaar lacht hij erom. Eindeloos plezier als hij kringetjes blaast, we rijgen ze enthousiast aan onze vingers. ‘Geen beter erfdeel dan het kind te zijn van een voortreffelijke vader,’ zei Euripides ooit. De geur van Agio brengt me altijd naar het baken van mijn jeugd, mijn wortels, mijn vleugels. Mijn voortreffelijke vader.