Ik was acht toen ik met de bus naar mijn grootouders ging. Via de achterdeur stapte ik het huis binnen. Opa en oma zaten tegenover elkaar aan de keukentafel. Oma mompelde wat op mijn groet. Opa zei: ‘Daar ben je.’ ‘Ja, daar ben ik.’ Omdat ik aarzelend bleef staan zei oma: ‘Pak maar een stoel bij de wand vandaan en schuif die aan tafel.’ ‘Wat is dat?’ vroeg ik, terwijl ik naar beide glaasjes wees. ‘Citroenbrandewijn,’ antwoordde opa. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar het zag er wel lekker uit. ‘Ik heb ook dorst, oma.’ ‘Ga dan maar naar de keuken en drink wat water.’ Citroenbrandewijn zat er kennelijk voor mij niet in. De keuken had niet kleiner kunnen zijn. Nergens zag ik een kopje of een glas. Dan maar met open mond onder de kraan. Omdat er wat water langs mijn lippen liep, pakte ik de groezelige handdoek die aan een spijker hing. Wat een vieze geur. Zou er een rat of muis op geplast hebben? Ik vermoedde dat de handdoek al tijden niet gewassen was. Af en toe vind ik een washandje op de grond in de badkamer dat de wasmachine gemist heeft. Als ik het oppak, ruik ik de geur van de handdoek bij mijn grootouders. Dan ben ik weer even in hun keukentje.