# 215 Geen geuren

Geuren kunnen mij niet bekoren – ik ruik ze niet. Dat heeft duidelijke voordelen en nadelen. Mest scheppen of een foutje van kat of hond opruimen is voor mij geen punt. Ontlasting uit kleding wassen, laat mij maar even. Ik ben er niet vies van. De barbecue van de buren of een palingrokerij, benzine, azijn, vind jij dat niet lekker? Jammer voor jou. Geen reukvermogen heeft ook gevaarlijke kanten. Aangebrande aardappelen zal ik niet ruiken, ik blijf rustig een oude Father Brown kijken. Een beginnende schoorsteenbrand werd door een jongen opgemerkt. Hij liep door de boerderij terwijl zijn ouders met ons in de keuken koffie zaten te drinken. Het was tijdig en die jongen is voor eeuwig een held. Een andere keer kwam onze hond mij waarschuwen dat er iets mis was. Ze bleef maar met haar voorpootjes tegen mijn been schrapen. Ik ben het hele huis doorgelopen, steeds aan haar vragend wat er was. Uiteindelijk bleek het gas aan te staan, zonder vlam. Bij vrouwen speel ik graag toneel. ‘Ander luchtje op?’ Trappen ze altijd in. Van sommigen weet ik wat zij gebruiken, omdat het flesje een keer op tafel of bureau stond. Ik stop dan een associatieplaatje in mijn geheugen en hang daar bijvoorbeeld de Latijnse of Italiaanse naam aan. Die vind ik vaak makkelijk te onthouden. Ze prikken er meestal snel doorheen, maar wat geeft dat, het spel is begonnen en wie weet…