'Ja en toen?' 'Ik wil er niet meer aan denken. Ik ben er toch nog? Als ook de tweede parachute niet uitgaat....ben je gauw beneden, zou mijn moeder zeggen.' 'We gaan weer naar het moment dat de reserveparachute niet open ging. Hoe ging het verder Willem?', dringt de therapeut voorzichtig aan. Willem staart voor zich uit. 'Ik wil je graag uit je dip halen. Dat lukt me misschien wanneer je op een rijtje hebt wat er gebeurde vanaf...' Willem onderbreekt hem:'Dat vraag je steeds, je valt in herhaling. Iedere keer vertel ik je alles vanaf het begin en dan blokkeer ik bij dit moment.' Het blijft vijf minuten stil. Willem zucht een paar keer diep, kijkt de man die bij hem zit aan en vertelt dan wat hij zich herinnert: "Hé, dit kan toch niet. Het gaat altijd goed. Daar rekende ik weer op, maar... Altijd dubbel checken, controleren of alles klopt, vond ik altijd overdreven. Het materiaal is zo goed tegenwoordig. Op de cursus hamerden ze altijd op controlemomenten en -punten. Het flitste nu allemaal door mij heen. En had er op dit moment niets meer aan...' Een moment hapert hij.... 'En waar ik verschrikkelijk van baalde was, dat ik die morgen van huis gegaan was zonder te groeten. Ik was de avond ervoor onredelijk geweest tegen Elly. Ik maakte een nietszeggende opmerking over vrouwen in het algemeen. Ze negeerde me daarna. Ik zei op een gegeven moment dat ze er niet zwaar aan moest tillen. Het was een losse flodder. Onderweg nam ik me voor het die avond weer goed te maken met een bloemetje. Maar kon dat nog? Nog een paar honderd meter en dan, wat dan? Is er een leven na dit leven? Mijn ouders geloven dat. Ik zal onder mij rode daken en bomen. Nog even, dan... En wanneer je dan toch crasht, ontspan je dan, zei de instructeur altijd. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, toch deed ik het. Ik schaamde me, ik deed verder niets. Ik kwam weer bij. En deed net te laat mijn hoofd op zij.' Willem voelt aan het oor waar hij een lel van mist. De enige zichtbare herinnering aan het avontuur. 'Ik was geland in een eikenboom. Ik hing aan de slappe parachutes met mijn hoofd naar beneden. Twee honden sprongen, blaften, hapten... Ik leefde nog.'