#215 brandende hars

De sparrentakken vatten langzaam vlam en waar het vuur de harsplekken beroert brengt de aangename geur die zich verspreidt me terug in de tijd. Eerst was er de pijn en toen kwam de vreugde. Een gevoel dat me nooit meer verlaten heeft in de wetenschap dat jij in mijn leven bent, elke dag opnieuw. In mijn kleine hut waar de vroedvrouw het vuur extra hoog had opgestookt was ik na de pijn niet langer alleen. De pijn die begon toen de schout mij kwam melden dat je lichaam eindelijk gevonden was. Je mooie, sterke lichaam waar nu nog weinig van over was kon ik nu, samen met de herinneringen, begraven in gewijde aarde. Het enige tastbare wat je me had nagelaten was het kleine wezentje diep in mijn binnenste dat nu naar buiten wilde om me te troosten. De geur van brandende hars drong mijn neus binnen toen de vroedvrouw je op mijn borst legde en ik mijn wang tegen je natte hoofdje drukte. Mijn jongetje, nieuw leven, een nieuw begin. Je lijkt op je vader. Daar sta je, ineens zie ik je. Wat word je al groot, een man bijna. Ze dwingen je om te kijken. De gestoorde, uitgelaten massa, die als één groot monster staat te schreeuwen, dwingt je om daar onderdeel van te zijn. ‘Brand, heks, brand tot in de hel.’ Tot het laatste moment blijf ik je blik vasthouden en zie dat het goed is, dat ik mijn liefde aan je heb doorgegeven.