Nou, daar ga je dan. Lekker, hoor. Heb ik weer. Touwtje werkt niet. En natuurlijk heb ik nou net zo'n stomme grote onderbroek aan. Echt Hema. Comfortabel, dacht ik. Wat gênant. Moeten ze me straks van de grond opvegen, heb ik dat aan. Ik hoop niet dat er iemand bij is die ik ken. Stel je voor dat die het zou doorvertellen. Een vormloze Hemaslip. Mijn telefoon moest ik beneden afgeven. Zouden ze proberen er informatie vanaf te halen? Om mijn dierbaren te waarschuwen. Misschien zien ze die selfies dan wel. Dan zullen ze begrijpen dat die onderbroek alleen voor het parachutespringen was. Voor het comfortabel. Ik bedoel, dit hele pak zou ik toch nooit dragen. Dat moeten ze wel snappen. Ik hoop dat Margje iets leuks uitzoekt voor de begrafenis. Ze is natuurlijk altijd jaloers geweest dat ik de knappere zus ben. Straks laat ze me expres in iets onflatteus hijsen. Wat een rotstreek. De bitch. Of, wacht even. Nu denk ik echt niet helder meer. Met deze vaart. Dat wordt een dichte kist.