Verhappen Weilanden, beekje, huisjes rechts en een groot bos links. Recht onder me de landingsplek. Het ziet eruit alsof ik neerkijk op Madurodam. Ik heb mijn armen uitgespreid en voel hoe de lucht door de val mijn handen naar boven probeert te duwen. Door de tegendruk die ik uitoefen, dansen ze ritmisch op en neer. Ik trek niet meer aan het koord. Het heeft geen zin. Niets remt mijn val af. In de schoolkrant las ik ooit een stripje. Plaatje1: Man staat in opening van een klein vliegtuig. Parachute op zijn rug. Net zoals ik nog geen minuut geleden in eenzelfde opening stond. Tekst: 'Op een mooie dag besloot Johnny parachute te gaan springen.' Plaatje 2: Man zweeft door de lucht. Armen uitgespreid, stoere blik. Tekst: 'Zijn moeder had zijn rugzak gevuld met heerlijke broodjes en wat te drinken.' De proporties van Madurodam nemen steeds sneller de schaal één op één aan. Ik denk aan plaatje 3: Man ligt verkreukeld op de grond. Het eten van zijn moeder ligt verspreid om hem heen. Het is duidelijk dat de etenswaren uit de parachutetas komen. Ik kan de sprieten inmiddels van het grasveld onderscheiden. Ik hoop dat mijn glimlach een afdruk in de aarde achter zal laten..