schrijfopdracht#214-vijfpuntige ster

Vijfpuntige ster. We zweven met ons vijf in de heldere lucht. Boven het blauw van de hemel. Onder het groen van de weilanden. Onze armen en benen gespreid. We vormen een vijfpuntige ster. Een pentagram. Ik voel me zalig en ik hoop dat mijn mede-stuntsters zich ook heerlijk voelen. Een paar minuten geleden sprongen we hand in hand uit het vliegtuig zoals we enkele jaren geleden deden in het zwembad. We vormden een bloem of een ster of vormden een watertrappelende fontein. Het zwembad werd ons te klein en we kozen op een dag voor het luchtruim. Onze hechte vriendschapsband groeide naarmate onze figuren en kunsten groeiden. Ik kan de gezichten van mijn vriendinnen niet goed zien door de beschermende maskers, maar ik weet zeker dat ze breedlachend naar beneden suizen. De rode stip waar we gaan landen komt dichterbij. Nog enkele seconden en dan moet ik mijn parachute openen en laten we elkaar los. Elk van ons zelfstandig weer naar de aarde, ons thuis. Naar het applaus dat ons zal ontvangen. Verheugd trek ik aan het koord en laat mijn mede-stunsters los. Verdorie, de parachute gaat niet open. Ik trek en trek, maar er gebeurt niets. Ik raak in paniek tot ik een geruststellende mannenstem hoor. “Het is niets, juffrouw, U danst op mijn tenen. Het doet een klein beetje pijn, maar U kunt dat goedmaken door straks met mij een dansje te doen. Een leuke en originele manier om kennis te maken met elkaar.” Beduusd kijk ik in een paar lachende ogen. We staan dicht opeen gepakt in de bus naar de feestzaal. We hangen aan dezelfde lus. Tja, het was een vermoeiende dag.