Als zesde mocht ik uit het vliegtuig springen. Ik kon nauwelijks wachten tot ik aan de beurt was. Al jaren had ik naar een parachutesprong verlangd. Eindelijk kreeg ik de kans. Wel moest ik een contract ondertekenen waarin stond dat als ik niet veilig op de grond terechtkwam, niemand de schuld kon geven. Dat heb ik vlot gedaan. Wat kon er misgaan? Het moment dat ik uit het vliegtuig sprong, ervoer ik als een niet te evenaren sensatie. Zo vrij als een vogel. Waarom ben ik niet als vogel geboren? Ik spreidde mijn armen en genoot met volle teugen. Dat duurde niet lang. Toen het tijd werd om mijn parachute te openen, weigerde die. Geen paniek. Tenslotte had ik een reserveparachute. Verdorie, die ging ook niet open. Ik keek om me heen en zweefde met een schoolslag naar de parachutist die het dichtst bij me was. Gelukkig kon ik mijn armen om zijn middel slaan. Om meer houvast te hebben klemde ik mijn benen stevig om zijn benen, waardoor zijn broek afzakte. Als ik losliet, zou dit het einde van mijn leven betekenen. Hij landde veilig op de grond, evenals ik, pal achter zijn blote kont. ‘Wat heeft je wel bezield om je aan mij vast te klampen?’ zei hij kwaad. ‘Hallo, wees trots. Je hebt een mensenleven gered. Je blote kont neem ik graag op de koop toe. Ik heet Tanja en jij?'