Don wist het al voordat hij aan het koordje trok. De reserve parachute zou ook niet open gaan. Ze hadden hem al vermoord voordat hij überhaupt in het vliegtuig gestapt was. Hij was al dood toen hij vanmorgen nog aan de koffie zat. Hij lachte. Je zou het niet zeggen als je zijn gezicht zag, met de wangen flapperend in de wind, maar hij lachte. Niet de slechtste manier om eraan te gaan. Het getuigde ook wel van een vorm van respect. Ze hadden tenslotte ook de koffie kunnen vergiftigen. Dat was veel gemakkelijker geweest. Dit toonde ten minste nog creativiteit. Dramatiek. Dat kon hij waarderen. De adrenaline kick was gigantisch. De hoeveelheid energie die door zijn lijf stroomde, had hij in geen jaren meer gevoeld. Hij schreeuwde. Niet uit wanhoop of frustratie, maar als een soort laatste bestaansbevestiging. Hij voelde zich levendiger, nee levender, dan ooit. Terwijl het aardoppervlak langzaam herkenbare vormen begon aan te nemen, zag hij zijn leven voor zijn ogen voorbij flitsen. Het was kort en gewelddadig. En hij had nergens spijt van. Hij gaf zich volledig over aan het moment en genoot van de storm die in zijn oren bulderde. ‘It’s gonna be a long long time,’ zong Don, ‘till touchdown brings me round again to find...' Ze hadden de koffie moeten vergiftigen natuurlijk. Minder dramatisch, wel verstandiger. Dan was hij namelijk niet aan boord van het vliegtuig geweest om de bom onder stoel 5B te plaatsen. ‘I’m not the man they think I am at home,’ zong Don terwijl de aarde op hem afraasde. ‘Oh no no no, I’m a rocket man