Tijd om te gaan ‘Je bent dronken.’ Frank keek lodderig uit zijn ogen en sprak met dubbele tong. Dat zijn zoon naast hem zat leek hem niets te schelen. ‘Je bent dronken en Nick is erbij.’ Ze fluisterde. Hoopte dat hij bij zinnen kwam, maar in plaats daarvan wenkte hij de barkeeper. ‘Nog een van hetzelfde. En een voor de jongeman hier.’ Hij sloeg Nick op de schouder. Franks stem was luid. Hees, maar luid. Zo was het altijd als hij gedronken had. Na het etentje waren ze naar dit café gegaan. Voor één biertje. Ze had beter moeten weten. Ze richtte zich tot de jongen achter de bar. ‘Niet voor hem. Hij is nog geen achttien.’ ‘Godsamme, wat ben je toch een brave trut geworden.’ Zijn woorden kaatsten over de bar. Verschillende mensen keken hun kant op. ‘We hebben het hier over gehad, Frank. We willen niet dat hij drinkt. Niet tot hij achttien is. Dit is niet het goede voorbeeld. Kom alsjeblieft mee.’ Maar haar man ging staan en tikte haar met een slap handje op de borst. Een paar gasten keken geamuseerd toe. ‘Zij hier wil dat onze zoon een watje wordt. En ik …’ Hij greep Nick bij de schouders en trok hem naar zich toe. ‘Ik wil dat hij een kerel wordt.’ Hij draaide zich met een ruk om. ‘En schenk die jongen nou verdomme zijn biertje in.’ Nick keek beschaamd naar de grond. Ze wenste dat hij zijn vader niet zo hoefde te zien. ‘Toe, Frank. We moeten naar huis.’ ‘Ik moet niks.’ Hij sloeg met zijn vuist op de bar, verloor zijn evenwicht en donderde van de kruk. Ze wilde hem overeind helpen, maar Nick hield haar tegen. Hij voerde haar zachtjes bij zijn vader vandaan. ‘Kom, mam. Het is tijd om te gaan.’