“Gaaf, Girls on Film.” “Hoewatwaar?” “Van Duran Duran.” “Oh ja, die ja.” “Niet zo kleinerend jij. Fantastische band, het beste dat de jaren tachtig te bieden had. Schreven hun eigen teksten, speelden hun eigen instrumenten, en ze waren niet bang om te experimenteren. In ieder geval niet op hun eerste twee albums.” “Het beste dat de jaren tachtig te bieden had, zeg je. Zoals Wild Boys zeker?” “En Girls on Film, Planet Earth, Night Boat, Rio, Hungry Like the Wolf, The Chauffeur, The Reflex eksetera.” “Etcetera.” “Wat?” “Godsamme, praat ik hier tegen een muur? Het is etcetera.” “Ik ken niemand die het zo uitspreekt.” “Toch is het zo.” “Mijn vriendinnen spreken het allemaal uit als eksetera.” “Jouw vriendinnen zijn allemaal een zooitje analfabeten.” “Pardon?” “En lelijk, dat zijn ze ook. ik zou er nog niet eens mijn theoretische hond overheen laten gaan.” “Neem dat terug. Nu meteen.” “Etcetera. Et-et-et-CETERA!” “Doe normaal gast. Iedereen kan je zo horen!” “En weet je wat je ook al niet kan? Qua spellen. In al je e-mails en Facebookteksten schrijf je het met een K, een W, en een A. Kwa. Heb je enig idee hoe verschrikkelijk lelijk dat staat? Kwa. Kwa, kwark, kwak. Kwa, kwark, kwak, analfabete kut. Kwa, kwark kwa bwoef, huuuuu…” “Zo, recht in je testikels. Ik hoop dat je over je nek gaat. Ik heb al veel te lang jouw shit moeten slikken, maar ooit bereikt een mens haar breekpunt. Verdwijn uit mijn leven, anders krijg je er nog één.” “Oh God, mijn noten. Alsjeblieft ga niet weg, ik kan niet zonder jou dat weet je. En wat kijken jullie nou allemaal? Vinden jullie het soms leuk om iemand te zien lijden? Over de grond te zien kruipen als een stervend beest? Ik wens jullie ook allemaal een trap voor HUUUUURKKK.”