#212 Kind aan boord

Noem me Ishmael. Ik weet niet zeker dat dat mijn naam zal worden, maar als ik een gokker was, zou ik er geld op in zetten. Als ik geld had. Ze heeft me Moby Dick voorgelezen de afgelopen maanden. Elke avond een paar bladzijden. Volgens wetenschappers is dat namelijk goed voor de ontwikkeling van de hersentjes van de baby. Van mij dus. Ishmael. Als Ze me zo gaat noemen, tenminste. Maar ik denk van wel. Ze zorgt goed voor me. Ze is gestopt met roken voor me. Ze drinkt ook bijna geen wijn meer. Ze doet yoga. Ze zingt voor me. Ze leest me voor. Ik heb het hier goed. Je zult mij niet horen klagen. Ook al weet ik dat Zij er wel klaar mee is. Ze houdt zich groot voor mij, maar ik voel Haar steeds vaker zuchten. Dan word ik in elkaar gedrukt. Ook als Ze haar gezwollen enkels probeert te masseren. Het wordt krap hier. Ze slaapt ook niet meer goed. Er is geen houding die Ze lang vol kan houden. Ik druk tegen Haar ribben waarmee ik Haar kortademig maak en ik leun op Haar blaas, zodat Ze om de haverklap moet plassen. Ik heb met Haar te doen. Maar toch kom ik er nog niet uit. Ook al was ik vorige week al voldragen. Ik hou van mijn leventje hier en ik weet niet wat ik daar buiten kan verwachten. Uit onwetendheid wordt angst geboren. Dat heeft Ze me zelf voorgelezen. Ik weet dat het uitstel van het onvermijdelijke is en dat ze me desnoods met geweld de wereld in zullen trekken. Maar vandaag is niet de dag. Ik blijf hier nog even. Nog heel even. Ik weet zeker dat Ze het mij zal vergeven.