#212 - Ongeboren kind

In de verte hoort ze gemompel, het geluid komt steeds dichterbij. Allerlei woorden vangt ze op. Het gepraat wordt luider, de veilge buik waar ze in zit beweegt een beetje. Uit het niets schreeuwt haar moeder-mens luidkeels. Nare prikkels dringen diep door het tedere lichaampje naar binnen. Haar kleine armen verkrampen, instinctief kruipt ze dicht tegen de baarmoederwand aan. Ze gaat vlug weer in haar veilige foetushouding liggen. De deur wordt met een klap dicht gegooid. Haar moeder grijpt naar haar gezicht, de pijnprikkels stromen door haar hoofd. Ze voelt zich verslappen en verliest haar bewustzijn. Het kleine ongeboren meisje heeft zich net optijd in veiligheid gebracht; plots voelt ze een bonk en wordt haar wereld zwart. 

Het is stil, het maakt haar angstig. Zachte piep geluiden bereiken haar prille hersens. Haar moeder geeft signalen dat ze het goed maakt. Toch voelt ze zich ongemakkelijk, en weet ze niet wat er is gebeurd. Vele prikkels hadden haar in negen maanden bereikt. Sommige waren liefdevol, anderen voelden zwaar. "Wat zou er buiten deze beschermlaag zijn?" Zou ze er wel heen willen gaan?" Het was een lange moeizame reis geweest, diep van binnen weet ze dat ze niet kan opgeven. Ze zal haar missie voltooien en haar moeder onvoorwaardelijke liefde schenken. 

Nog heel even wil ze hier verblijven, uitrusten in de zachte moeder cocon. Van alle comfort en gemakken voorzien. Wanneer haar kleine buik begint te rommelen, hoeft ze maar aan eten te denken en wordt ze op haar wenken bediend. Soms hoort ze muziek, en wordt ze in slaap gewiegd. Ze koestert haar mooie wereld.

Ze sluit haar ogen - de tijd begint te dringen - nog heel even niet...