Ik lig muisstil. Het vruchtwater is zo glad als een spiegel. Mooi; zolang ik niet beweeg kan ik het misschien uitstellen. Mijn geboorte. Ik wil er niet aan; wil er niet uit, want ik weet wat me te wachten staat. En het ergste van alles? Ik heb er zelf voor gekozen. Nou ja, eigenlijk die verlichte ziel van me, die zogenaamd de wijsheid in pacht heeft. We zaten een hele tijd op een lijn, mijn ziel en ik, maar nu er bijna negen maanden verstreken zijn, begin ik het gevoel te krijgen dat ik mezelf een loer heb gedraaid. Want die twee mensen die straks boven mijn wiegje hangen hebben geen benul van liefde. Ze willen me eigenlijk niet eens. Ze wilden alleen de erfenis die vrij zou komen als ze een stamhouder zouden produceren. Toen ze er echter achter kwamen dat ik een meisje was, zakten ze in een rotvaart door hun gouden wolk. Nu zullen ze mij er altijd de schuld van blijven geven dat ze al die miljoenen zijn  misgelopen. Oh man, dat is toch geen leven om naar uit te kijken? Dus verroer ik geen vin en probeer ik zo min mogelijk ruimte in te nemen in dat perfecte ronde buikje van deze ijskoningin die ik binnenkort mama zal noemen. Ondertussen bid ik wanhopig dat haar arrogante man eigenlijk helemaal niet zo op zijn oude, dode vader lijkt. Dat hij toch dat watje blijkt te zijn waar ik hem altijd voor uitmaakte. Maar wat is dat? Iets krachtigers dan mijn weerstand duwt me richting het leven. En terwijl mijn ziel ons karma met open armen aanvaardt, zet ik het op een krijsen.