Wekelijkse schrijfopdracht # 212 – Ongeboren kind Lieve mam, na de aanzet van pappa zijn wij samen verder gegaan. Ik kon me nestelen in jouw buik. Het was er heerlijk van temperatuur en ik kreeg steeds voldoende ruimte om me te ontwikkelen. Weet je nog die keer toen ik me duidelijk liet gelden? Mijn armen en benen werden wat sterker en ik kon me volop bewegen. Het leven werd voor ons beiden spannender, regelmatig gebeurde er iets nieuws. Je streek vaker over je buik en soms werd er een toeter opgezet. Wie was er zo nieuwsgierig naar me? Vrolijk zwom ik door en trappelde om sterker te worden. Ik kon me afzetten tegen je buikwand, dat was leuk. Hoorde ik jouw stem en voelde ik ook de handen van pappa? Ik zwaaide met mijn armen terug, maar of jullie dat zagen? Nee natuurlijk niet, wel voelen en ik draaide nog een toertje. Ik werd groter en toertjes draaien ging niet meer, de ruimte om me heen werd kleiner. Jij begon nu ook te schommelen en soms te mopperen? Het werd benauwd om me heen en ik zag een beetje tegen de reis op die ik zou moeten maken. Liever was ik gebleven maar dan had ik terug moeten gaan in de tijd toen ik nog voldoende bewegingsruimte had, maar dat gaat niet. Opnieuw gebeurt er iets waar ik geen grip op heb. Ik word gedwongen mijn hoofd nog meer naar beneden te duwen en ooh help toch; er gebeurt weer iets, mijn zwemwater golft weg … en ik, ik knijp mijn ogen dicht en schreeuw!