#212 Ik vertik

‘Wow, mam, kappen nou, niet persen. Ik wil niet.’ Het water klotst en dat ding dat aan mijn buik vastzit staat op spanning. Ik spartel en schop tegen haar binnenbekleding. Dat lijkt de zaak te verergeren, dus trek ik mijn benen op. De rust keert terug en ik drijf gewichtsloos in het water. Mama luistert naar Dries Roelvink. Daar wordt ze agressief van, hoorde ik haar zeggen; dan gaat het persen haar beter af. Mijn vader lachte. Nou ja, mijn vader, dat denkt hij. Ik weet uit welke slurf ik kom. Dat was niet deze zielige vertoning. Wat een egoïsten zijn het ook. Wat moet ik daarbuiten. Gister liep ze nog te mekkeren dat het zo koud is. Dan moet ik ook maar kou lijden? Ik steek mijn middelvinger op. Geen idee waarom ik dat doe, maar het voelt lekker. Oh nee daar gaat ze weer. Er is geen houden meer aan. Ik steek mijn arm naar voren, mijn middelvinger blijft in positie: ‘Geronimo.’