Ik hoorde het mijn aanstaande oma zeggen: ‘Een kind moet niet uit je, maar in je geboren worden.’ Dat is een lumineus idee. Mijn armen en benen in die van mijn moeder laten groeien en mijn hoofd in het hare steken. Onze harten zouden versmelten tot één ritmisch geluid. Veiliger zou ik mij niet kunnen voelen en mijn moeder zou niet gelukkiger kunnen zijn. Voor altijd zou ik bij haar zijn, haar moederkind. Maar dan komt toch de dag, de dag van het besef. Ze weet intuïtief dat zij mij los moet laten. Zoals een slang vervelt laat zij mij tevoorschijn komen als een metamorfose van embryo naar een onthecht moederkind. Ik kijk door mijn ogen zonder het beschermend filter van mijn moeder. Mijn huid, mijn bewegingen zijn nu alleen van mij. Slechts mijn hart zal blijven kloppen in ons gezamenlijk ritme. ‘We gaan het kindje morgen halen,’ hoor ik van buitenaf binnendringen. Óke… ik zal niet tegenwerken, maar zeker niet meewerken.