In het begin sloeg ik er geen acht op. Door de maanden heen ben ik me er toch wel zorgen over gaan maken. Ik krijg geen contact met haar. Ze koestert me niet. Mijn stemming is ver beneden peil. Het is het verdriet van mijn moeder. Dat voel ik aan en neem ik over. Ze weet zich geen raad met haar eigen leven. Laat staan met dat van mij. De man die er mede verantwoordelijk voor is dat ik hier nu lig, geeft niet thuis. Mijn moeder staat er alleen voor. Ze is bang. Ik probeer aan haar door te geven dat ik zeker weet dat ze het kan. Dat ik best leuk ben. Het komt niet over. Ze laat me niet toe. Ik breek me al weken het hoofdje over de situatie. Heb me zelfs afgevraagd of ik niet kan voorkomen dat ik er kom. Ik dacht: misschien help ik dan ons beiden. Die gedachte heb ik schuldbewust verworpen: te egoïstisch voor woorden. Liever kom ik gewenster ter wereld dan nu het geval is, maar ze zal het als haar falen zien als deze zwangerschap mis loopt. Dat wil ik haar niet aandoen.  Nee, er zit niks anders op. Ik ga geboren worden. Ik ga mijn uiterste best doen om haar voor mij te winnen. Ik zal makkelijk zijn. Het zal misschien een levenslange hunkering worden naar haar liefde, maar ik heb het voor haar over. Nog eventjes blijven. In zekere zin ben ik hier nog een beetje abstract. De verwachtingen zijn nog niet concreet. Dat voelt veilig. Veiliger dan een tastbaar mens van vlees en bloed te moeten zijn.