Ik tel tot tien, wie niet weg is, is gezien. Je weet waar ik zit, mama, maar je ziet me niet. De uitgang is nog dicht. Ik blijf nog even op mijn verstopplekje tot ze me komen halen. Nog twee weken rust op mijn donkere holletje, zodat ik mijn licht nog een beetje kan sparen. Als ik straks in volle glorie naar buiten treed, mama, dan zal ik mijn licht in alle felheid op je richten. En op papa natuurlijk. Jullie verdienen het om in het zonnetje gezet te worden. Ik heb deze ouders uitgekozen omdat ze niet weten hoe bijzonder ze zijn. Nu op dit moment worden ze nog volledig in beslag genomen door de harde eisen die de maatschappij aan ze stelt. Ze betalen alle belastingen op tijd, werken hard, klagen niet, nou ja af en toe wel een beetje, maar dat is menselijk. Modelburgers, dat zijn ze. De perfecte werknemer, buur, zoon, dochter en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maakt het jullie gelukkig, papa en mama om zo perfect bezig te zijn? Ik heb jullie nou zo’n negen maanden in de gaten gehouden en ik vind van niet. Dat zal mijn taak worden, jullie over te halen om je haren los te gooien, gezicht in de wind en te voelen wat het is om echt te gaan leven. Jullie hebben al te lang in het reuzenrad meegerend. Het is tijd. Tijd voor vrijheid, voor vreugde. Ja natuurlijk zijn ze bang, die nieuwe ouders van me, want er is ten slotte een kleintje op komst en dat is een hele verantwoordelijkheid. Wat kost dat allemaal niet. Het begint al met de luiers. Ja, en die crèche is tegenwoordig ook niet meer te betalen. Jullie schouders kunnen nog wel wat extra kilootjes dragen, dat geloof ik zeker. De vraag is of jullie dat ook echt willen. Ik denk het niet, eigenwijs als ik nu al ben. Zodra ik er ben ga ik als een waanzinnige mijn licht jullie kant op seinen. Net zo lang tot jullie vertederd wegsmeltend de waarheid in mijn ogen zien en tegen elkaar zeggen: ‘We verkopen de boel, nemen ontslag, kopen een camper en trekken de wereld in. Als nieuwe hippies gaan we met onze kleine meid het licht en de liefde verspreiden. We dansen met de seizoenen en weten dat het goed is.’