Mijn huisarts is een klootzak. Geen reden om er doekjes om te winden. We zijn mannen onder elkaar hier. Een klootzak. Ik had al een paar weken last van hartkloppingen en ik maakte me er niet echt zorgen om. Als het nog een weekje zo door was gegaan had ik me er nog geen zorgen over gemaakt, maar ik maakte een fout. Ik maakte die ene fout waarvan iedere man weet dat je die nooit moet maken. Ik vertelde het mijn vrouw. Of nee, ik vertelde het niet eens. Ik deed iets veel dommers. Ik vertrok mijn gezicht en wreef over mijn borstkas. Ik weet het. Hoe dom kun je zijn. Ik was niet scherp. Dus, ik naar de dokter. Want, hoe onmannelijk ook, het is altijd nog beter dan het constante gevraag of ik dat hartdingetje al heb laten nakijken. De praktijk van mijn huisarts zit naast het ziekenhuis. Geen grap. Je moet letterlijk op de parkeerplaats van het ziekenhuis parkeren om er te komen. Dan moet je het ziekenhuis in om een parkeerticket te halen, weer naar buiten lopen en een deur verderop naar binnen bij de huisarts. Als hij pauze heeft, kun je hem zien staan roken met de ambulancebroeders achter de fietsenstalling van de Eerste Hulp. Nou ja, je kunt hem niet echt zíen, want hij staat schijnheilig net uit de kijklijn. Maar ik heb hem wel gezien. De klootzak. Hoe dan ook, ik had hartkloppingen. Daarbij had ik ook vaak steken in de rechterkant van mijn borstkas, een soort van samenknijpend gevoel. O ja, en soms ook pijnscheuten vanuit mijn oksel richting mijn hart. Maar goed, rechts, dus niet echt een hartklacht leek mij. Niet iets zorgelijks en we kijken het nog een paar weken aan. Het is vanzelf gekomen, het gaat vanzelf weer weg. Het is niet ondraaglijk. De meeste tijd niet meer dan vervelend. Het is er gewoon, weet je wel? Ik kreeg een borstonderzoek, een bloeddrukmeting en een standje. Deze arts die stiekem achter de fietsenstalling van een Eerste Hulp post staat te roken, gaf míj een standje. Zo van, je bent nog een jonge vent, je hoort geen hartklachten te hebben. Die bloeddruk is ook veel te hoog. En zelfs: sport je weleens? Natuurlijk sport ik niet. Ik ben niet een of andere klootzak. Ik heb een baan, dokter. Een vrouw. Kinderen. Godallemachtig. Sporten? Jezus. En dan nog dit: je zou niet moeten roken. Geen grap. Deze achter-de-fietsenstalling-rokende kwakzalver had het lef mij aan te spreken op mijn rookgedrag. Ik rook niet eens. Niet vaak tenminste. Soms, bij een biertje. Maar wie niet? Of als ik met mijn vrienden op stap ben. Of nu en dan eentje na werktijd. Oké oké, ik rook. Maar dat betekent niet dat ik een roker ben. Toch? Dus, zegt de arts, het is ofwel het syndroom van Tietze, wat nogal zeldzaam is, óf het zijn overbelaste longen en hoge bloeddruk van al het roken en niet sporten. Stress zou dat nog kunnen verergeren. Kan ook de aanzet zijn van OCPD, met dat roken en alles. Klootzak. Beter niet meteen met medicijnen ernaar gooien. Eerst die bloeddruk bijhouden en een beetje gaan bewegen. Train er een paar pondjes af, vetzak. Gaan met die banaan. Fijne dag nog en zo. Mijn moeder heeft het syndroom van Tietze. Bij-effect van haar fibromyalgie. Zeg je dat zo? Whatever. Dat is erfelijk, Tietze. Wat zeg je daarvan, Dokter Bibber? In your face. Wie is er nu de lelijke roker? Maar dat zei ik niet. Want dat wist ik toen nog niet. Ik heb het later geGoogled. Zullen we er nog eentje doen? We hebben nog vijf minuten.