“Dan komt nu ons diepte-interview met Cheré Bodega. Hallo Meneer Bodega, of mag ik je ook Cheré noemen?” “Je moet me gewoon Meneer Bodega noemen. Ik dacht ‘Ik zal je maar niet in spanning laten zitten, want we weten natuurlijk allemaal dat de vrouwtjes een beetje zenuwachtig zijn ingesteld.’” “Oh Meneer Bodega, U bent zo lekker gevat. En U heeft inderdaad gelijk wat ons vrouwen betreft hihihi.” “Ah, en nu spreek je me met U aan. Dat is al helemaal mooi. De traditionele genderrolverdeling moet gerespecteerd worden. Maar brand los met je vragen, ik heb een druk bezette agenda.” “Wat is uw favoriete muziek Meneer Bodega?” “Het moet vooral niet aan de specificaties van het kunstkartel voldoen. Ik heb bijvoorbeeld zeer weinig affiniteit met de zogenaamde ‘Jazz’ muziek van Afro-Amerikaanse signatuur, vaak met een atonaal karakter. In Duitsland had men daar enkele decennia geleden een prachtige term voor die ik helaas even ben vergeten.” “Ik word ook zenuwachtig van Jazzmuziek. De volgende vraag zult U misschien een beetje stom vinden: wat vind U van de multiculturele samenleving?” “Iedereen houd wel van een lekker kommetje vanillevla. Maar niet iedereen neemt daar genoegen mee. Sommige mensen doen daar dan een beetje yoghurt bij, en wat aardbeiensaus, wat resulteert in een zogenaamde ‘vlaflip’. De puurheid van de vanillevla word aangetast door het bloot te stellen aan invloeden van buitenaf, zodat er op een dag nooit mee vanillevla zal zijn, en er alleen nog maar vlaflips worden geconsumeerd. Ben je het daar ook mee eens… schatje?” “JA, VIND IK OOK! En nu moeten we even naar de reclame. Tot zo!” “Zie je dat wijf daar in het publiek? Die blonde met die grote jetsers? Die wil ik aan mijn zwaard rijgen, als je begrijpt wat ik bedoel. Helemaal volspuiten” “De camera’s draaien nog.” “Kut.”