De Markt Onze dorpsmarkt is een openbare plaats waar iedereen mag zeggen wat hij wil, zeker als het weer redelijk is met een schraal zonnetje en de geur van warme noten. Maar dat buurvrouw S. die tweeëntachtig is en de dingen niet meer zo goed begrijpt, boos is en onder haar schuddende grijze jonge-meisjeskapsel met grote gebaren zo hard schreeuwt dat zij een tweeënveertigjarige in barensnood lijkt, maakt dat zij het grootste gelijk van de vismarkt moet hebben, ook al is het een kaasmarkt of een algemene markt. Zo hard schreeuwt zij tussen haar gouden brilletje en haar uitstekende kin dat ik zeker ongelijk moet hebben, zelfs als ik geen idee heb waar zij het over heeft. Dat mag nu eenmaal op de markt in een schraal zonnetje. En dat marktgangers en omstanders mevrouw S. in de geur van warme noten een onbeschofte graftak vinden, mogen zij ook zeggen, zelfs zo dat zij het zal horen en de tak met haar inkopen mee naar huis zal nemen, in haar tuintje planten totdat zij voorgoed verdwijnt in een wuivend takkenwoud. Wat de omstanders en ik niet mogen, is buurvrouw een gevoelige schop onder haar achterste geven. Want zij is nu eenmaal tweeëntachtig en een beetje bibberachtig, zegt zij. En niet alleen daarom, zij zou de gewapende macht erbij halen en iemand beschuldigen van mishandeling ook al was het een voet die haar achterwerk trof. Welnu, er mogen allerlei dingen op de markt wel en niet. Ik moet het maar weten of vermoeden en mij er aan houden. Daarom, als mevrouw S., het rijke jong gebleven weeuwtje met de harde stem, mij met gebolde zeilen de rug toekeert en voor de wind de markt verlaat, is het vast niet toegestaan noch aan te bevelen dat ik per ongeluk en per abuis geheel onopzettelijk mijn wandelstok of een tentstok of desnoods een verdwaalde komkommer tussen haar voeten steek. Want ik blijf altijd heer en beleefd op de markt, de publieke plaats van het vrije woord. Ik zal immers ook snel tweeëntachtig zijn naar de eeuwigheid gerekend. Boos? Welnee.