#209 gezicht

wekelijkse schrijfopdracht #209: Gezicht Kan het even serieus, alsjeblieft? Zonder gegiechel en gegeit? Laat me nou eens gewoon rustig naar je kijken, dat heb ik al zolang niet meer gedaan. Okee, je houdt er niet van. Maar ik misschien wel, denk daar maar eens over na. Oh ja, je kunt mensen vangen in die blik. Ze weten niet dat het een simpel trucje is. Zolang ze in je ogen kijken, kijken ze nergens anders. Zo is het toch? Genoeg te zien. Geen mens weet na afloop zeker welke kleur hij zag, omdat ze er allemaal zijn. Bruin en groen het meest. Van een afstandje kan het best een blauw-grijze indruk wekken. Van dichtbij is er geel te ontdekken. Geel, ja. Je had het natuurlijk leuker gevonden als ik goud gezegd had. Amber, misschien. Maar het is geel. Blijft geel. Zelfs met die twinkeling erin. Hoe vaak is die al niet verkeerd geïnterpreteerd, trouwens? Je twinkelt nog altijd ongecontroleerd. Waar probeer je mijn blik nu vanaf te houden, eigenlijk? Je neus? Je weet dat dat ook nogal een blikvanger is. Maar van een mooie neus mag er best een beetje meer zijn, hoor. Een kleinere zou trouwens raar staan tussen die grote ogen en volle lippen. Daar word je dan weer nerveus van. Volle lippen. Ja, vroeger werd je wel eens Shaka Zoeloe genoemd vanwege die mond en dat was dan niet positief. En later werd het juist sexy genoemd, maar dat was misschien nog wel erger. Enger, in elk geval. Sexy, ja. Daar word je pas echt nerveus van, ik zie je kaken spannen. Maar het is niet iets wat je hoeft waar te maken, het is iets wat anderen toevallig erin zien. Of niet. Rustig maar. Je bent blij dat je geen achttien meer bent. Het maakt je meer ontspannen. Die eerste rimpeltjes draag je met verve, daar zijn jaren lachen aan voorafgegaan. Grijze haren, ach, een paar. Alleen die haartjes die ineens opduiken waar ze niet horen – wacht. Waarom loop je nou gelijk weg? Wat geeft dat nou? Dat hoort er toch ook gewoon bij. Je kunt ze weghalen, als het je stoort. Wat maakt zo'n haartje nou uit? Ik houd echt niet minder van je. Heus.