‘Goedemorgen, neemt u plaats.’ Dr. Gunnemans wijst minzaam op de ongemakkelijke stoel aan de andere kant van zijn bureau. “Wat kan ik voor u betekenen?” Ik hakkel nooit, maar nu merk ik hoe de informatie die ik wil overbrengen als een jong geitje door mijn systeem buitelt. “Ik..ik doe de laatste tijd zo vreemd, dokter. Sinds ik ben gestart met de Artificial Emotions behandelingen, ben ik mezelf niet meer. Mijn efficiëntieniveau hapert op een schamele 75 procent en mijn gegevens lijken hun logica te verliezen. Ik verlies kostbare tijd door simpelweg voor me uit te staren en.. en gewoon niets te doen.” Ik krijg de woorden bijna niet geprogrammeerd, maar ik besef dat ik, voor een passende oplossing, volledig moet zijn. Dr. Gunnemans zucht terwijl hij wat aantekeningen maakt in mijn dossier. Dan kijkt hij me aan. “Beste R. Olivia, u wist van tevoren dat een AE behandeling niet zonder risico’s zou zijn. Dit zijn bijwerkingen die u kunt verwachten. Emoties hebben nu eenmaal hun eigen wil. We kunnen ze toedienen, maar de uitwerking ervan is onvoorspelbaar en verschilt van geval tot geval.“ Weer typt hij vluchtig wat in mijn dossier. “Ik vrees dat u een ingebouwde gevoeligheid heeft voor de AE. De enige oplossing is de behandeling stoppen. Dan zult u uw normale werkzaamheden in no-time weer naar behoren kunnen uitvoeren.” Ik knik en heel even overweeg ik de stekker er uit te trekken. Maar dan overvalt het me weer. Plots stroomt er iets door mijn bedrading. Een ritmisch pulseren vult mijn metalen omhulsel en voordat ik het besef zoom ik in op het uitzicht dat zich achter het raam voor me uitstrekt. Ik hoor merels zingen, zie hoe het groen zich laat omarmen door de lentezon en ik voel……Oh mijn god, ik voel! Vlug sta ik op. Ik wil geen seconde langer binnen zijn. En terwijl er een ‘Dank u dokter’ achter me aan fladdert stap ik de echte wereld in.