#207 Redden wat er te redden valt

‘Ik begrijp er niks van, het is nu al zeker de honderdste keer dat Jan Willem niet op tijd op de zaak is, en dan niet vijf minuutjes, nee zomaar een paar uur later. Dit is echt niet meer werkbaar. Ik ben het spuugzat.’ ‘Nee dat gaat niet goed, hij is bij een aantal klanten ook al niet op komen dagen ik krijg net weer een boos telefoontje. Van Riel wil vandaag de offerte op zijn bureau anders gaan ze op zoek naar een andere partij. We zijn de laatste maanden al zeker tien grote klanten verloren.’ Onze secretaresse is ook zichtbaar van slag. ‘Ha Jan Willem ben je daar eindelijk? We moeten echt eens praten, dit kan zo echt niet doorgaan, zijn er problemen?’ Jan Willem kijkt verstrooit voor zich uit. ‘Er is niks hoor, eh waar staan de kopjes?’ Wat! Waar staan de kopjes? die staan al honderd jaar op de zelfde plaats. ‘Hou je me voor de gek?’ Vraag ik, maar ik zie aan zijn houding dat hij ze echt niet kan vinden. Nou ja het is tien voor vijf, ik maak maar even een bakkie voor hem. Het is toch bijna weekend. ‘Alsjeblief je koffie, en Jan Willem wat er ook is, probeer van het weekend eens tot rust te komen, en alles op een rijtje te krijgen.’ Hij kijkt mij met grote ogen aan, mag ik vragen wie jij bent? In paniek begint hij te roepen, ‘zuster, zuster. In zijn ogen zie ik angst. Ook ik ben van slag, een halfjaar geleden waren we nog minnaars en nu weet hij niet wie ik ben? Opdat moment gaat de deur van ons kantoor open. Mijn hart versteent, het is Sanne zijn vrouw. ‘Kan ik even met je praten?,’ vraagt ze ernstig. Ze zal toch niet denken dat we nog steeds een verhouding hebben? Dat is zeker al een halfjaar voorbij. Ik loop mee. ‘Jullie zullen wel gemerkt hebben dat Jan Willem veranderd is.’ Valt ze meteen met de deur in huis. ‘Ja, inderdaad,’ zeg ik. ‘We zijn al een aantal maanden met onderzoeken bezig, en deze week hebben we de diagnose gekregen. Jan Willem lijdt aan een uiterst zeldzame vorm van alzheimer, dat betekent dat hij binnen nu en een halfjaar niks meer weet. De boosheid op Jan Willem slaat om in bezorgdheid. Samen met Sanne bekijk ik hoe we de zaak nog enigszins kunnen redden.