‘Ariadne, mijn duvelstoejager. Op jou kan ik gelukkig altijd rekenen, mooie meid. Ik heb nog een klein dingetje hier. Jij kan altijd zo snel werken, dat lukt jou nog wel voor einde werktijd, nietwaar?’ , zegt Gabriël, mijn leidinggevende. ‘Ik ben even bezig voor Van Gerven, ik kom zo bij je’, zeg ik. Het zweet staat al in mijn handen, hij dramt ook altijd zo vreselijk. ‘Ik heb niet zoveel tijd, moet over tien minuten bij vrouw en kids zijn voor borrel bij de buren, je weet wel. Socializen kent geen tijd!’ Gabriël smijt meteen een stapel papieren op mijn bureau. ‘Oh Gabriël houdt dit even bij je, totdat ik klaar ben. Je weet toch wel, dat ons allemaal zo nadrukkelijk is uitgelegd op de laatste teammeeting, dat iedereen persoonlijk uitlegt wat de bedoeling is van een opdracht, om zo fouten te voorkomen? En je weet, ik word zo nerveus om fouten te maken.’ Gabriël snuift diep: ‘Kan best wezen meissie, maar jij weet dit wel. Al zo vaak gedaan.’ ‘Leid me nu niet verder af, het gaat anders alleen maar langer duren. Neem een lekker kopje Zen-Tjai thee.’ ‘Als je godverdomme maar weet dat ik op jouw kutkarweitjes van Van Gerven niet ga wachten, zeker niet nu het weekend voor de deur staat. Ouwe trutviool!’ Ik kijk op naar Gabriël, mijn hoofd knalrood, ik kan geen adem meer halen! Dan klinkt achter Gabriël de rustige stem van Van Gerven: ‘Zo Gabriël, haast?’ Gabriëls blik gaat vliegensvlug van mij naar van Gerven: ‘Jazeker, mijn vrouw is met spoed met onze kleinste van twee naar het ziekenhuis. Ik moet daar nu direct heen.’ ‘Wat gek, net zei je nog dat het een borrel bij de buren was tegen Ariadne. Het verandert allemaal snel bij jou Gabriël.’ ‘Eh nou ja, oké oké, u heeft gelijk. Ik moet natuurlijk niet zulke rare leugentjes om bestwil zeggen. Excuus. Maar ik wil wel heel graag weg nu.’ ‘Gabriël, loop even met me mee. En Ariadne, jij nu naar huis, volgende week verder. Het is te mooi weer om daar niet van te genieten.’