‘Ben je er klaar voor?’ Blije emoticons zweven over het scherm van mijn IPhone. Ik glimlach en leg de telefoon weg om nog tien minuten intelligent naar mijn computerscherm te kunnen staren. Het bureau is opgeruimd, mijn collega’s zijn al weg. Walter heeft toch al de pik op me dus ik houd me strikt aan mijn werktijden. Een duif trippelt heen en weer op de vensterbank. Walter stampt binnen en neemt plaats op mijn bureau. ‘Je bent klaar voor het weekend hè. Ik zie het aan je. Altijd ruim vóór tijd klaar. Blablabla Waldorfsalade.’ ‘Blablabla Waldorfsalade?’ ‘Even checken of je wel oplet. Heb je misschien wat van je kostbare tijd over om me ergens mee helpen?’ ‘Nou … als het niet te lang duurt. Ik moet zo, het is bijna …’ Walter haalt zijn geslachtsdeel uit zijn broek en wijst naar een etterende puist op zijn eikel. Aangekoekt smegma in blauwgroen met sliertjes donkerrood schilfert in zijn Calvin Klein. Ik pak een tissue en houd die voor mijn neus. ‘Kijk, Elly, hier kan ik niet mee thuiskomen.’ ‘Eh … nee. Dat lijkt me ook niet.’ Ik krijg een opvlieger. ‘Ik ben bang dat ik hier geen algoritme op los kan laten, Walter.’ ‘Doe iéts Elly, ik loop er al maanden mee rond.’ Walter wiebelt met zijn piemel spetters tegen mijn beeldscherm. Koud zweet maakt plekken in mijn blouse. ‘Misschien kun je hier beter mee langs de huisartsenpost.’ Tarik roept vanuit het keukentje. ‘Elly! Ben je klaar? Vergeet die USB-stick niet.’ ‘Welke USB-stick?’ vraagt Walter. ‘Heeft dit iets te maken met dat data-lek?’ Kwijl schuimt langs zijn kin. Zijn ogen kleuren donker. ‘Ik, ik … ik heb geen USB-stick Tarik!’ roep ik naar de keuken. Tarik loopt mijn kantoor binnen en overziet de situatie. Vanonder zijn djellaba haalt hij razendsnel zijn Smith & Wesson Magnum met geluiddemper tevoorschijn, richt op Walter en raakt de duif. Bloederige veren dwarrelen omlaag. Walter springt op en struikelt over zijn broek. Dit keer is er een voltreffer. ‘Wil je een ijsje?’ vraagt Tarik me als we buiten zijn. ‘Ja, een Magnum lijkt me lekker.’