#207 Ordinaire Tiran

‘En nu is het genoeg,’ schreeuwde ik. Ik sloeg mijn handen op mijn bureau. Een stapel papier vloog door het kantoor. Afgelopen maanden waren hels. Er moest een einde aan komen. Eerst lokte hij me hierheen met een mooi aanbod. Ik zei hem dat zijn aanbod te mooi was om waard te zijn. Helaas wist ik niet dat mijn woorden om werden gezet in een harde werkelijkheid. ‘Wij nemen helemaal niets meer door. Zeker niet na die ravage bij Leenders. Man, man, man, wat een ellende!’ ‘Maar Chantal…’ sputterde hij voor ik hem onderbrak. Er ontstond een frons op zijn gezicht. ‘Nee geen maar. Jij gaat nu maar eens naar mij luisteren.’ Ik trok mijn jasje naar beneden en sloeg mijn armen over elkaar. ‘Jij bent het meest onuitstaanbare stuk vreten dat er bestaat. Je behandelt niet alleen mij, maar heel de afdeling als je sloofjes. Je bent een ordinaire tiran.’ Zijn blik deed me denken aan een kleuter dat net zijn lolly in de zandbak liet vallen. Mooi zo, die had ik even op zijn plek gezet. ‘Chantal,’ zei hij koeltjes, ‘ben je nu klaar?’ ‘Geloof me, ik heb je nog zoveel meer te vertellen. Maar ja, de rekeningen betalen zichzelf niet hé.’ ‘Het doet mij deugt dat je de firma nog niet wilt verlaten. Ik wil je vragen waarom je niet eerder naar me toe bent gekomen?’ ‘Waarom ik niet eerder naar je toe ben gekomen? Je bent nooit hier. Je komt je afspraken niet na en je bent zo meegaand als een stuk beton.’ Ik voelde dat mijn wangen warm werden. Mijn hoofd begon te bonken. De frustratie moest eruit. Alles wat hij toen tegen me zou zeggen zou verkeerd zijn geweest. ‘Gefeliciteerd Chantal. Je slaat de spijker op de kop, ik had gehoopt dat je eerder aan de bel zou trekken. Het management is opzoek naar een standvastige en eerlijke vertegenwoordiger. Ik denk dat ik die zojuist heb gevonden. Ik wil je graag verwelkomen in het management team.’ Misschien kon er dan toch wat goeds uit zijn mond komen.