Nooit meer Nooit meer Nooit meer dit Nooit meer wordt het zo Alsof ze elke keer doodgaat en tot leven wordt gewekt Haar warme adem vult de ruimte alsof het zoekt naar een plek om te schuilen De oppervlakkigheid ervan is voor hem als een teken Zijn handen verlaten het ‘veilige gebied’ en volgen hun weg naar beneden, Alsof ze bereid zijn om compleet over grenzen heen te gaan Meteen reageert ze Kippenvel spreidt zich uit over haar borsten En haar tepels schieten omhoog als twee gloeiende rozenknoppen Maar de hitte ervan wordt direct geblust door een stollende kou Een druppel glijdt tussen de welving van haar borsten en vind zijn weg vlak boven haar navel Tong, ijsklontje, tong, ijsklontje, tong, ijsklontje Nooit meer Nooit meer dit Nooit meer wordt het zo Alsof ze elke keer doodgaat en tot leven wordt gewekt De vrucht van haar vrouwelijkheid Nooit meer zo aangeraakt Alsof het de enige vrucht is die er bestaat Zijn fluwelen lust Omvat door haar vrucht Kloppend, levend, als een vlammende speer die het leven uit haar zuigt en haar tegelijkertijd tot leven wekt Nooit meer Nooit meer dit Nooit meer wordt het zo Alsof ze elke keer doodgaat en tot leven wordt gewekt Dan is daar dat vuur Dat vuur dat zo heet is, allesverzengend Zo heet dat een mens van vlees en bloed dat niet overleeft Maar getransformeerd zijn ze, in de dierlijke, nimmer vrezende wezens Heen en weer gesleurd tussen hemel en hel Nooit meer Nooit meer dit Nooit meer wordt het zo Alsof ze elke keer doodgaat en tot leven wordt gewekt En dan is daar dat einde Vervuld met de energie der energieën Als een bal van vuur Dat als een oerknal uiteen spat Nooit meer Nooit meer dit Nooit meer wordt het zo