De muren van een klein kasteel doemen op in mijn hoofd. Al tekenend beschrijf ik de inpandige en uitwendige ruimtes van mijn droompaleis. Buiten is een grote tuin, omheind door de kasteelgracht. Hier waan ik me een kasteelvrouwe uit de zestiende eeuw met alle privileges en gemakken van de eenentwintigste eeuw. De roze zijden jurk met tierelantijnen is ingeruild voor een eenvoudige spijkerbroek en bloes met pelikaanmotief dat momenteel zo in de mode is. De toegang tot het kasteel wordt verschaft door twee massief houten eiken deuren, driemanshoog, met smeedijzer hang- en sluitwerk. Bij binnenkomst valt direct het carré binnenplein op met uitzicht op de torentjes die elke hoek van het kasteel sieren. In een kasteel loop je niet, maar schrijd je je voort. Dat is iets waar ik nog behoorlijk aan moet wennen met mijn drukke tred. De ontvangstzaal is indrukwekkend. Dit is de plek van de ontmoetingen. Grote schilderijen in barokken lijsten aan de muur vertellen de geschiedenis. Vensters en schouw worden opgesierd door kolossale antieke vazen uit de Ming-dynastie. De slaapkamers, elk met een romantisch hemelbed, zijn groot. Bij nadere inspectie valt op dat in de houten lambrisering op ingenieuze wijze deuren zijn verwerkt waarmee je de kamer kunt ontvluchten. Handig in tijden van oorlogsdreiging maar ook als de heer of vrouw des huizes ongezien het kasteel wil verlaten. De ondeugd pakt zijn kans. In de glinsterende eetzaal fonkelen kroonluchters en het kristallen glas dat het een lieve lust is. Het opgepoetste tafelzilver doet daarbij een stevige duit in het zakje. Maar het liefst ben ik in het bediendenverblijf waar ook de wijnvoorraad is ondergebracht. Het is een inspirerende, stoere plek met dikke muren en betonnen vloeren. De muren bewaren de geheimen van weleer. Je voelt dat hier gewerkt werd, maar ook gelachen, gevreeën en gespeeld. Op deze plek zou ik wel een poosje van mijn tijd willen doorbrengen. Want groots en meeslepend leven..., dat wil toch iedereen?