Onze vrienden waren uit. Ik zou op Wilma passen, ook al was ze zo dwars als een remhout. Ik dacht te beginnen met voorlezen. Wilma pakte resoluut het boek uit mijn handen en zei met een stelligheid vier keer haar leeftijd: “Doe ’t zelf wel”. Ze hield het boek ondersteboven voor zich en begon uit het hoofd voor te lezen, met dezelfde intonatie als haar vader. Na het voorlezen trad ik in overleg of madam genegen was in bad te gaan. “Jij naar de kamer.” Daarmee sloeg zij volledig de controle uit mijn handen. Blijkbaar was het usance dat de badkamerdeur op een kier bleef staan. Zo kon ik op het gehoor de voortgang van het plensfeestje volgen. “Wilma, het is tijd om het water te laten weglopen. Trek je de stop eruit? Ik kom je zo afdrogen.” “Doe ’t zelf wel.” Er was echt geen vat op te krijgen. Ik moest erkennen dat ze keurig aangekleed in nachtjapon en sloffen haar reverence kwam maken. Twee stappen in de kamer, haar armen links en rechts gestrekt, boog ze naar mij en naar een verondersteld publiek links en rechts. Ik klapte hard in mijn handen. “Zal ik je tandjes even poetsen?” probeerde ik. Het antwoord wist ik al. “Doe ’t zelf wel.” Demonstratief liet ze haar melkmuiltje zien, daarna nestelde zij zich op de bank. De klok stond op kwart over acht, tijd om te gaan slapen. Ze negeerde mij en toen ik haar uiteindelijk oppakte hield zij zich stijf als een plank. Zo liep ik de trap op, alsof het de strijkplank was. “Ga maar lekker zelf slapen”, probeerde ik grappig te zijn.