Zes paar ogen keken me aan. Ze hadden me alles uitgelegd. Het zou niet gemakkelijk worden: Een grote klas, een moeilijke wijk, en ervaring had ik nauwelijks. Terwijl hun voorzitter doorleuterde over vertrouwen en inzet, zag ik opnieuw die klas voor me. Felle koppies, smoezelige handen, plat Utrechts. Dit kon pittig worden. Mijn proefles was goed gegaan. Een beetje wild misschien, maar ze hadden enthousiast gewerkt, met mijn bakken slootwater, en de beestjes, die ze moesten uitzoeken en beschrijven. Mijn contract lag op tafel. Ik hoefde alleen nog maar te tekenen. 'En?' De voorzitter keek me vorsend aan. Het leek of hij twijfelde. Ik ging rechtop zitten, pakte mijn pen, en keek terug. 'Dit wil ik wel'. Het werd meer dan pittig. Lesgeven werd overleven. Na twee maanden kwam het dieptepunt. Zij waren inmiddels de baas. Schreeuwden als iets hen niet beviel, en gooiden hun schrift op de vloer als ze geen zin hadden. Maar toch was er iets, wat hen met mij verbond. Al moest ik dat toen nog ontdekken. Mijn Waterloo was een les over fossielen. Mijn verzameling had ik meegenomen. Op elke steen een opdracht, op elke tafel een atlas. Kijken, opzoeken, en beschrijven. Voor hen werd het een spannend feest, voor mij de hel, waarin stenen door de klas vlogen. In de hitte van die middag verdampte mijn laatste restje zelfvertrouwen. Die avond deed ik verslag aan een oude collega. 'En ze gooiden ook met die stenen?' vroeg hij. Ik knikte. 'Ook op jou?' 'Nee, dat niet. Ze vochten gewoon om die stenen'. 'Dan mag je blijven' was zijn antwoord. En ik bleef. En heel langzaam, begonnen we elkaar te begrijpen, die klas en ik. Ze hebben me meer geleerd dan welke klas in al de jaren die volgden. Soms kom ik ze nog tegen in de stad, enthousiast zwaaiend, met een kind achterop. Nee, ze hebben er niets aan overgehouden, dan een vrolijke herinnering.